Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

Ποτέ χωρίς την κόρη μου

Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία (και δυστυχώς υπάρχουν  πάνω από 1000 παρόμοιες ιστορίες την στιγμή που διαβάζετε αυτά τα οποία γραφω..!).

Η Μπέτι Μαχμουντί, μια δυναμική γυναίκα αμερικανικής καταγωγής, παντρεύεται με τον Ιρανό Μουντί και οι συνθήκες (και η πίεση του συζύγου της) την αναγκάζουν να ταξιδέψει με την κόρη της στην Τεχεράνη. Εκεί θα τις αιχμαλωτίσει ο Μουντί ο οποίος αρχικά είχε ισχυριστεί οτι πάνε για διακοπές δύο εβδομάδων. Δεσμά, αόρατες αλλά σκληρές αλυσίδες πονάνε τα κορμιά των δύο γυναικών, βία και δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής. Τραγικές καταστάσεις οι οποίες παίρνουν σάρκα και οστά με το που αντιλαμβάνεσαι οτι αυτή η γυναίκα ζει και έχει περάσει όλα αυτά τα οποία διαβάζονται στην άνεση του σπιτιού από αναρίθμητους αναγνώστες σήμερα. Κι ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ...

Το  "Ποτέ χωρίς την κόρη μου"  είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο το οποίο, εκτός των άλλων, φέρνει εγγύτερα τον αναγνώστη στους δύο αυτούς πολιτισμούς: Αμερικανικός και  Ιρανικός. Είναι, επίσης, αξιοθαύμαστο το γεγονός οτι ακόμα και μέσα στην κατάρρευση και στο αδιέξοδο η συγγραφέας διασώζει στιγμές χιούμορ και πετυχημένων ατακών.

Δε λείπουν εννοείται τα αντιπολεμικά μηνύματα, καθώς με την ανάγνωση του βιβλίου βιώνεις καταστάσεις πολέμου και, συγκεκριμένα, επιθέσεις βομβαρδιστικών αεροπλάνων με μια ισχυρή  πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Ακόμα και τις στιγμές στις οποίες υπάρχει η αίσθηση οτι η αφήγηση επαναλαμβάνεται και η ροή μένει στάσιμη, η Μπέτι Μαχμουντί κάνει αναδρομές στο παρελθόν εξηγώντας το πως άρχισαν όλα και έφτασαν σε αυτό το σημείο, δίνοντάς στον αναγνώστη περιθώρια να σχηματίσει μια σφαιρική άποψη.

Τι με εντυπωσίασε πέραν όλων των υπολοίπων: Ο τρόπος που εκθέτει όλους τους χαρακτήρες όχι μόνο με την παράθεση των γεγονότων, αλλά και με την τοποθέτηση της πραγματικής ονομασίας των ηρώων.

Τελικά η ηρωίδα με την κόρη της θα καταφέρει με πολύ κόπο και πόνο να στήσει και να ακολουθήσει ενα σχέδιο για να αποδράσει και να επιστρέψει στην ασφάλεια της πατρίδας της.
Ανατριχιαστικό, αγωνιώδες και διδακτικό!

Α.Τ❤


Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

Ο άνθρωπος που τον έλεγαν Πέμπτη

Είναι ένα βιβλίο το οποίο με αποδεσμεύει από το να γράψω την πλοκή του.. Τόσο αινιγματικό και ανατρεπτικό που δε μου το καθιστά απόλυτα εφικτό να τα καταφέρω έχοντας και τον επιπλέον "φόβο" μήπως και με παρόρμηση αποκαλύψω περαιτέρω στοιχεία από ότι χρειάζονται. Μυστήριο και αποκαλύψεις δε λείπουν σχεδόν από κάθε σελίδα και ήδη από την αρχή σε ταξιδεύει με τις ιδιόρρυθμες παραστάσεις οι οποίες δημιουργούνται στην φαντασία σου.. 
Η περίληψη του ίδιου του βιβλίου μου έδωσε την εντύπωση ενός απλόυ μυστηριώδους αστυνομικού μυθιστορήματος...Αποδείχτηκε ένα πιο μεστό νοήματος έργο (Δεν περίμενα βέβαια τίποτε διαφορετικό καταβάθος , καθώς μου το πρότεινε και δάνεισε η καθηγήτριά μου). Στο βιβλίο "Ο άνθρωπος που τον έλεγαν Πέμπτη" τα προσωπεία των ανθρώπων τοποθετούνται επικινδύνως επιτυχημένα και το τυχόν σημείο αναφοράς αντικαθιστάται συνεχώς από ένα άλλο αφαιρώντας το αίσθημα του "ασφαλούς λιμανιού" μέσα από τον ήρωα και τον αναγνώστη. Με μια προσεκτικότερη ανάγνωση ίσως οι έξυπνες σκέψεις οι οποίες παρουσιάζονται να είναι πιο διάφανες..
Τέλος, θα ήθελα να παραθέσω και αυτολεξεί κομμάτια του συγγραφέως Τσέστερτον τα οποία μου έκαναν εντύπωση!


"Πιστεύουμε πως αυτήν την περίοδο ο πιο επικίνδυνος εγκληματίας είναι ο αχαλίνωτος μοντέρνος φιλόσοφος. Συγκριτικά μ' αυτόν, οι κλέφτες και οι δίγαμοι είναι βασικά ηθικοί. Κατά βάθος, αποδέχονται την ουσιώδη του ανθρώπου απλά την αναζητούν λαθεμένα. Οι κλέφτες εκτιμούν την ιδιοκτησία, θέλουν μόνο να γίνει δική τους για να μπορούν έτσι να τη σέβονται καλύτερα. Οι φιλόσοφοι όμως μισούν αυτήν καθεαυτήν την ιδέα της ιδιοκτησίας. Οι δίγαμοι πιστεύουν στον γάμο, διαφορετικά δε θα τα έβγαζαν πέρα με τις φοβερές, μπορώ να πω, μυσταγωγικές διατυπώσεις της διγαμίας. Οι φιλόσοφοι όμως περιφρονούν το μυστήριο του γάμου αυτό καθεαυτό.Οι δολοφόνοι σέβονται την ανθρώπινη ζωή, απλώς και μόνο επιθυμούν να επιτύχουν μια μεγαλύτερη πληρότητα της ανθρώπινης ζωής, θυσιάζοντας τις ζωές εκείνες που τους φαίνονται πως έχουν μικρότερη σημασία. Ενώ οι φιλόσοφοι μισόυν την ίδια την ζωή, τη δική τους όσο και των άλλων"


"Αυτοί δεν έχουν αυταπάτες, είναι αρκετά διανοούμενοι για να πιστεύουν πως μπορεί ποτέ ,σ'αυτήν την γη, να λευτερωθεί κανείς απ' το προπατορικό αμάρτημα και την καθημερινή αγωνία"


" "Εγώ ξέρω", έκανε ο άλλος, "τους μάρτυρες. Σε στέλνω στο θάνατο. Γεια σου" " (εδώ απλώς μου άρεσε η αμεσότητα και η  αλήθεια της συγκεκριμένης φράσης)


 "Δε μπορώ να αθετήσω το λόγο που έδωσα σ' έναν πεσιμιστή"


"Η μέτρια δύναμη εκφράζεται με αγριότητα, η υπερβολική δύναμε με ελαφράδα"


"Το κακό είναι τόσο κακό που δεν μπορούμε παρά να σκεφτόμαστε το καλό σαν ατύχημα. Το καλό είναι τόσο καλό που είμαστε σίγουροι πως το κακό εξηγείται"


"Θέλετε να μάθετε το μυστικό όλου του κόσμου; Βλέπουμε τα πάντα από πίσω και φαίνονται άσκημα. Εκέινο δεν είναι δέντρο αλλά το πίσω μέρος ενός δέντρου. Εκείνο δεν είναι σύννεφο αλλά το πίσω μέρος του σύννεφου. Δε βλέπετε ότι τα πάντα σκύβουν και κρύβουν το πρόσωπό τους; Αχ και να μπορούσαμε να βρισκόμαστε μπροστα..."

   



 Α.Τ ❤











Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Από ζάχαρη και αλάτι


Αυτό το βιβλίο αξιώθηκα να το διαβάσω μέσα από μια λέσχη ανάγνωσης του φροντηστηρίου μου. Το θέμα της λέσχης ήταν η Ιστορία και όλα τα μέλη έπρεπε να διαβάσουν από ενα ιστορικό βιβλίο ώστε την ημέρα της μάζωξης μέσω της συζήτησης να εμβαθύνουμε στα αναφερθέντα ιστορικά γεγονότα. Αρχικά δυσανασχέτησα (μιας και τα βιβλία ιστορικού περιεχομένου δεν είναι απ'τα αγαπημένα μου), ωστόσο έκανα λάθος...

"Ένας διακεκριμένος επιστήμονας εξομολογείται", λέει το οπισθόφυλλο. Εγώ στο μυθιστόρημα της Βανέσας Αδαμοπούλου δεν είδα κανέναν διακεκριμένο επιστήμονα, παρά μόνο ένα παιδί το οποίο βιώνει τον πόλεμο, αγαπάει και αγαπιέται, έχει φόβους , ανησυχίες αλλά και μια ενθαρρυντική ανεμελιά και αθωότητα. Ναι μεν κατάφερε πολλά στον χώρο των γραμμάτων αλλά η αρχική ζωή του με άγγιξε περισσότερο! Ωστόσο η πρόταση "Αναμετριέται με θεριά και δαίμονες, δίνει φωνή σε όσους έφυγαν, για να στήσει από την αρχή τους σταθμούς της πολυτάραχης ζωής του"  μας δίνει απλόχερα και συνοπτικά την ακριβή πλοκή του βιβλίου! Μαγικό, έτσι; Μια πρόταση να σου λέει τόσα πολλά! 
Συνεπώς, δεν έχω να πω τίποτε άλλο γι'αυτό το βιβλίο..μας κάλυψε η συγγραφέας. Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο σε λυτρώνει με το εκπληκτικό του τέλος...Αξίζει να διαβαστεί! 

Α.Τ. <3

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

Δίψα για Ζωή



Μια νεαρή ιδιαίτερα προκλητική και επιπόλαια. Δεν παίρνει την ζωη της στα σοβαρά και δε διαθέτει ίχνος συνέπειας, γεγονός που την "αναγκάζει" να ζητάει συνεχώς αναρρωτικές άδειες. Τρελαινεται να χάνει βαρος και να φοράει ολο και στενότερα ρούχα... Άραγε οι δυσφορία που αρχίζει και νιώθει ειναι από τα ξενύχτια και τα ποτά ή...; Το ένα φέρνει το άλλο και το ίδιο υπερβολικό και επιφανειακό κορίτσι θα χρειαστεί να παλέψει γι'αυτό που σπαταλούσε και θεωρούσε δεδομένο, τη ζωή της. Θα βρει μέσα απ'τον αγώνα της αγάπη και νόημα για να ζει;;

Επίσης ένα βιβλίο που ήρθε τυχαία στην βιβλιοθήκη μου! Η συγγραφέας απ'την Ιρλανδία υπόσχεται πολλά με το πρώτο της βιβλίο για ενήλικες(τα υπόλοιπα απευθύνονται κυρίως σε εφήβους). Το βιβλίο "Δίψα για Ζωή" όχι μόνο σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, αλλά σου προσφέρει αρκετά έντονα συναισθήματα τα οποία δε περίμενες να καταφέρει ενα απλό φύλλο χαρτί.  Τελειώνοντας το βιβλίο ένιωσα ευγνώμων για την ζωή μου και κατάλαβα πως ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις. Οχι αποκλειστικά συνήθειες, αλλά και γενικότερα χαρακτήρα. Δίψα για Ζωή λοιπόν...


Α.Τ.💙

Στα μονοπάτια του καπνού

Δραπετσώνα 1930. Ένας αστυνόμος, μια νεκρή πόρνη, ένας γιατρός. Ενας γρίφος σαν κουβάρι που ξετυλίγεται αινιγματικά.   Ο αστυνόμος Μαντάς με τον γιατρό ακολουθούν τα βήματα των ανακαλύψεων τους για να βρεθούν στην Καβάλα με έναν δεύτερο φονο να επιβεβαιώνει τις υποψίες τους για τον χορό θανάτου που έχει στηθεί. Ποιός στέλνει τα μηνύματα τα οποια φαίνονται να ειναι τα εμβάσματα για να βρεθεί η πηγή του τρόμου; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που αναζητά την δικαίωση και την λύτρωση;

Ομολογουμένως, το βιβλίο αυτό βρέθηκε εντελώς τυχαία στα χέρια μου, και μάλιστα, μέσω μιας εφημερίδας. Αρχικά το απαξίωνα, έλεγα "Δε μου φαίνεται ενδιαφέρον. Για να το δίνουν σε μια φθηνή εφημερίδα μάλλον δε θα είναι καλό!" Κι όμως μια μέρα πήρα το <<ρίσκο>> της ανάγνωσής του και... δε ζημιώθηκα! Ένα βιβλίο οχι ιδιαίτερα γνωστό ,παρ'όλα αυτά αρκετά ζωντανό και παραστατικό με ήρωες καθημερινούς,δραστήριους και πλοκή που σου κόβει την ανάσα. Το διάβασα σ'ένα βράδυ. Πάει καιρός βέβαια, αλλά για να θυμάμαι ακόμη το περιεχόμενο του..μάλλον με άγγιξε! Μου έδωσε ενα πολυ καλο μάθημα... Ποτέ δε ξέρεις ποιος ειναι ο δολοφόνος, ποτέ!
 
Α.Τ.💙